Zilamekî biçûk bi xemgînî ji pencereya tramvayê, li fotografxane ya mirovên bextewar dinêrî. Li derve dîmen, sûret, deng tim diguherîn, lê bextewarîya miro van wek xwe dima. Diheyirî zilamê biçûk! Diheyirî! Kesî ji wî fêm nedikir, ne di xema kesî de bû, bi tena serê xwe, sik û sêwî mabû.…